Een blanke met een cola

In Grahamstown is momenteel niks te beleven. Alles staat in het teken van de tentamens. Dat is hier de happening van het jaar. Een andere happening is het Arts Festival in juli, dat volgens de verhalen de hele stad op zijn kop gaat zetten. Ik ben benieuwd, maar tot nu toe ben ik vooral verveeld.

In de townships hebben de mensen geen last van tentamens dus daar is gewoon volop actie. Vrijdagavond besloten we daarom met een groep student het uitgaansleven in de township te testen. De plaatselijke 'shebeen' met de naam Welkom klonk wel uitnodigend.

Dat hadden we goed ingeschat. Nog geen halve minuut binnen en ik werd al om de hals gevlogen. De dame in kwestie gaf me een slijmerige kus op mijn wang in de hoop dat ik dat een goede reden zou vinden om haar op een biertje te trakteren... Liever gezegd, een 'bier'. De literflessen zijn het enige verkrijgbare formaat en de vaste gasten hebben daar absoluut geen problemen mee.

Of het kwam vanwege het feit dat ik een blikje cola in mijn hand had, ofvanwege het feit datik blank was weet ik niet. Ik werd in ieder geval behoorlijk aangestaard. Maar ondankshet feitdat wijmeiden onder begeleiding naar de wc moesten heb ik me totaal niet onveilig gevoeld. Sterker nog, ik voelde me er wel thuis. De shebeen zat namelijk volop in de verbouwing. De muren stonden er maar het hout bedoeld voor het dak lag nog op de grond. De dampen van de braai (geen fees zonder vlees) konden dus mooi opstijgen.

Aan het eind van de avond met een lijvige negerin aan mijn arm weer naar huis gewandeld. Ik denk dat ze na een paar 'literflessen' haar kwaliteiten als gospelzangeres lichtelijk overschatte. Het klonk in iedergeval anders dan het gemiddelde gospelkoor.

Ondanks datik alweer bijna een half jaar in Zuid-Afrika zit,doe ik nog steeds veel nieuwe indrukken op!

Vrijdag twee tentamens waar ikme nu al op verheug. Daarna nog eventjes pierenwaaien. Er staan een paar dagen 'wild coast' gepland en vervolgens vertrek ikmet Nina en Satu naar het noorden van het land. En dan snel terug naar Kaapstad zodat ik optijd ben voorde laatste reis van mijn Zuid-Afrika avontuur. Op 16 juli vlieg ik naar huis.

Terug van weggeweest

Ik zie slecht in het donker. Gelukkig mijn paard niet.

Pas in het donker kwamen we aan in het dorpje van onze gids, bestaande uit negen ronde hutten met daaromheen de gezamelijke veestapel en bergen. En verder niks. Te paard is de enige manier om het dorp te bereiken en dus waren wij rond twaalf uur 's middags dapper op onze vervoersmiddelen geklommen.

'Hai' is het toverwoord om een 'Lesothos' paard in beweging te krijgen. Blijkbaar hadden sommige van ons de uitspraak nog niet helemaal onder de knie, met als gevolg dat het paard geen stap verzet. Wat later dan gepland arriveerde we dus in het dorp.

Verkleumden hongerigwaren we allemaal dolgelukkig met het paraffine kookpitje om onze bonen-uit-blik mee op te warmen. Het werd vervelend toen dat stomme ding niet uit wilde. Omdat ik het briljante idee 'uitblazen' tot uitvoer wilde brengen heb ik het dorp bijna gereduceerd tot acht hutten.

De schade viel mee en dus hadden wij nog een dak boven ons hoofd toen we om half negen met z'n achten in de twee bedden kropen. Koud hadden we het in ieder geval niet! Voor de bewoners waren wij net zo'n curiositeitals zij voor ons. Ondanks alle verschillen hebben we waarschijnlijk hetzelfde gedacht:onvoorstelbaar dat dit bestaat.

Na 'n rit met uitgestrekte velden, diepe ravijnen enrivierenweer heelhuids aangekomen.Niemand van het paardgestuiterd. Maarde combinatie van een hobbelig paard en de hobbelige weg bezorgde ons toch allemaal blauwe billen!

Op naar de volgende bestemming. Niet per paard dit keer, maar per bakkie. Met zijn achten in de laadbak, de wind in ons gezicht, scheuren door de bergen, zonder dat we ook maar een keer 'hai' hoeven te roepen.

Van fris naar freezing

Eigenlijk had ik nu in een mini-busje over de Zuid-Afrikaanse wegen moeten hobbelen. Op weg naar Lesotho. Mijn laatste schoolweek zit erop en eigenlijk zou ik nu ijverig moeten studeren voor mijn tentamens. Maar eigenlijk heb ik daar nog niet zoveel zin in...

Het planis om met acht internationale studenten een weekje naar Lesotho te gaan alvorens weer met de neus in de boeken te duiken. Een uur geleden, ongeveer een uur voor vertrek, bleek echter dat onze auto nogbij de garage stond. Dat is niet direct een probleem. Ook dat hij nog niet gerepareerd was,is niet onoverkomelijk. Maar het feit dat die reparatie vandaag niet meer gaat gebeuren is toch op zijn minst 'lastig'. Onze hoop is nu gevestigd op een bus, die misschien wel, en misschien niet komt.Ja, dit is Zuid-Afrika!

Nouja, is dit wel Zuid-Afrika? Ik begin er zo langzamerhand aan te twijfelen! Gister ben ik even wezen shoppen. De aanwinsten: een dikke winterjas, muts en handschoenen. (Die handschoenen draag ik nu ik dit verhaaltje zit te typen!) De zon schijnt, maar speelt vals... het is hier koud! Zo koud dat het inmiddels geen probleem meer is dat de koelkast het niet altijd doet, mijn cel heeft een kelder-temperatuur!

Misschien is het maar goed dat ik inmiddels gewend ben aan een koude neus. Komende week wordt het namelijk nog ietsiepietsie kouder. Lesotho,een klein landje ergens midden in Zuid-Afrika, schijnt erg veel te lijken op Zwitserland... Geniet van het zonnetje de komende week, dan geniet ik van het sneeuwballengevecht!

Onvoorstelbaar, ongelooflijk, ongewoon

Het is onvoorstelbaar. Ik zit hier in Zuid-Afrika in een oude gevangeniscel. En het voelt 'gewoon'.

Het is gewoon dat ikals ontbijt een verse en zeer sappige ananas eet. (Overal verkrijgbaar voor 25ct per stuk.) Het is gewoon dat ik iedere ochtend, tussen half zeven en half acht, zes keer wakker wordt van de (zeer irritante) wekker van de buurman die de snooze-functie heeft ontdekt. Het is gewoon dat ik mij behoefte doe op een wc waar 'voor tien jaar aan zeik' langs ligt (Paulien's woorden). Het is gewoon dat ik bezoek krijg van vleermuizen en het is gewoon dat ik dagelijks de duivenkak van mijn bed moet verwijderen. Het is gewoon dat ik in de weekenden langs de indische oceaan struin. Het is gewoon dat ik de weg weet in een Zuid-Afrikaans stadje genaamd Grahamstown. Het is gewoon dat ik word aangesproken met 'sisi'. En het is gewoon dat (tot op heden) de zon bijna elke dag schijnt.

Je vraagt je af, hoe kunnen deze dingen in hemelsnaam gewoon worden?! En toch gebeurt het. Ik moet mezelf eventjes wakkerschudden: Halloooo! Dit is niet gewoon!

Dit weekend heb ik toch iets meegemaakt waarvan ik besefte dat het 'ongewoon' was! Samen met Nina en nog een andere studiegenote was ik opweg naar Hogsback; een klein plaatsje met een enorm sprookjesbos, hier heeft Tolkien zijn inspiratie opgedaan voor Lord of theRings.Tijdens de busrit raakte ik aan de praatmet een Afrikaan van middelbare leeftijd. Ik vertelde dat ons, na deze busrit, nog een hele tocht per mini-bus-taxi te wachten stond. (Geen vaste rijschema's, gewoon roepen waar je heen moet, in de hoop dat er een busje zin heeft om die kant op te rijden.)

Deze mededeling maakte de man nogal ongerust. Om bij de mini-bussen te komen stond ons, na aankomst in King Williamstown,een behoorlijke wandeling te wachtendoor de Afrikaanse versie van de Nederlandse 'probleemwijken'. Probleem probleem. Maar na wat telefoontjes had hij het geregeld: zijn broer zou ons erheen brengen! (Dat we niet met een kidnapper van doen hadden was duidelijk, soms is het handigals je Afrikaans kunt verstaan.) Wouw!

Eenmaal bij het 'mini-bus-station' aangekomenbesloot 'de broer' echter ons niet uit de auto te laten. (Ook dit station was gelegen op een plaats die je als probleemwijk zou kunnen bestempelen.) Onder het mom van: 'Ik wil morgen niet in de krant lezen dat er drie meisjes zijn vermoord in King Williamstown' bracht de man ons helemaal naar de plaats van bestemming. En dat is niet zoals in Nederland, hoogstens een kwartiertje rijden, maar 'gewoon' meer dan honderd kilometer! Wouw, wouw!

Toen hij ons daar wel uit zijn 'bakkie' liet,bleek ook nog dat hij er absoluut niks voor wilde hebben. 'Ik ben blij dat ik jullie heb kunnen helpen.' Wouw, wouw, wouw!

Toch ongelooflijk dat er zulke mensen bestaan!

Garden-route met Paulien en Jos

Weggaan is altijd makkelijker dan achterblijven. Bij mijn vertrekvan Schiphol geen traan gelaten, hier had ik een wc-rol nodig toenPaulien en Jos door een taxi bij de Old Jail werden opgehaald! Maarja, het is nietaltijd vakantie: er wacht een essay van 3000 woorden om geschreven te worden. Morgen. Vandaag nog een beetje nagenieten van de vakantie!

In Kaapstad mijn verjaardag gevierd met dropjes en een prachtig uitzicht vanaf Kaap de Goede Hoop. Daarnaper truck en met een kleurrijk gezelschap begonnen aan de Garden Route. Alleen voor het landschap is die al de moeite waard. Maar ook de wijn uit Stellenbosch en de struisvogelrit waren spectaculair.

Nadat het minstens twee minuten duurde voor ik fatsoenlijk opde struisvogelzat viel ik er na minder dan een halve minuut alweer af. Ook Jos is gevallen: 216 meter welteverstaan. Gelukkig had hij een touwtje om zijn enkels. Geinteresseerden kunnen zijn sprong van de Bloukransbrug op dvdkomen bewonderen op Veldstraat 1.

Na een paar dagen Port Elizabeth met de bus doorgetuft naar onze eindbestemming, Grahamstown. Paulien keek er naar uit en Jos zag er tegenop. Voor mij erg leuk om te laten zien waar ik nu precies rondhuppel. En natuurlijk waar ik precies woon: in een oude gevangeniscel. Het zal daar vannacht wel wateenzaam zijn want de afgelopen nachten hebben we hier knus met z'n drieen geslapen!

Een vierde matras had er makkelijk ingepast! Alleen helaas alle kippen niet dus papa was er niet bij.Ik heb hem wel gemist! Vooral op het moment dat het in een restaurant tijd werd de rekening te vragen... Het is hier de gewoonte om met die rekening ook pepermuntjes te serveren.Bij onze rekening dus drie pepermuntjes.Tot op de laatste dag van de vakantie heb ik gedacht: 'ze zijn een pepermuntje vergeten'!

Onder het mom van 'vakantie' vonden Paulien en Joshet ook in Grahamstown een beter ideeom uit eten te gaan, in plaats van zelf te koken...Ikverdenk ze van een lichte vorm van bacterie-vrees! Nergens voor nodig want behalve een paar armen vol ondefinieerbare kriebelende bultjes en een mooie herinnering hebben we niks aan de vakantie overgehouden!

PS. Met alle felicitaties (die iknu pas kan lezen), voel ik mevandaag weer een beetje jarig! Dankjewel!!

vliegende tijd en blauwe heupen

We lopen weer gelijk! Maar toch ook niet helemaal. Het is bij jullie nu, net als bij mij, maandag ochtend half tien. Toch heb ik het gevoel dat 'tijd' hier niet hetzelfde is als in Nederland.

Afrikanen hebben de naam het allemaal rustig aan te doen. Dat geldt niet voor de Afrikaanse tijd, die vliegt! Aan het eind van deze week heb ik mijn eerste semester hier aan Rhodes University er al weer opzitten. Aan het eind van deze week zit in al twee maanden aan de andere kant van de wereld. Aan het eind van deze weekvlieg ik weer naar Kaapstad voor een vakantie metPaulien en Jos jr!!

Het wordt onderhand tijd daar voorbereidingen voor te gaan treffen. Ik ga zo eerst een zak was naar de 'cleaning ladies' brengen. In de hoop dat ik deze zonder vlooien terug krijg. Sinds twee weken ben ik weer vlo-vrij. Het is een stukje eenzamer maar toch bevalt het me wel.Die rode plekken van de vlooie beten stonden niet heel charmant!

Om toch een beetje kleur in het leven te houden heb ik nu blauwe heupen. Met dank aan de backpack die ik het afgelopen weekend tijdens de Alexandria hike heb meegesleept. Twee dagen hebben we twintig kilometer gewandeld. Nouja, gewandeld...

Toen ik het afgelopen weekend door het bos struinde, langs het strand kuierde, over de rotsen klom, door de duinen waggelde en doorhet zandploeterde heb ik me al afgevraagd hoe ik dat landschapin hemelsnaam zou moeten omschrijven.

Ik doe een poging:het appelkroostje van de appel die ik zaterdagochtend heb gegetenheb ik vanochtend hier in de prullenbak gegooid.Normaallaat ik hetzonder moeite achter in het eerste bosje datmijn pad kruist. Maar deZuid-Afrikaanse bosjes... die zijn gewoon te mooi om daar mijn afgeknabbelde appel in te dumpen.

Momenteel loop ik slechter dan de gemiddelde 90-jarige. Maar ik heb het er helemaal voor over.Klinkt allemaal overdreven? Zo snel ik tijd heb probeer ik wat foto's op de site te zetten..

Een pofbroek in de townships

De zon schijnt nog steeds hier in Grahamstown. Maar niet voor iedereen. En ondanks dat het zo warm is, krijg ik daar soms gewoon kippenvel van!

Twee weken doe ik nu vrijwilligerswerk in de townships rond Grahamstown. Ik ben van plan dat het komende half jaar te blijven doen. Maar ik denk niet dat ik ooit gewend raak aan de beelden die aan me voorbij schieten opweg naar de kinderopvang waar ik help. Mensen wonen in hutjes die nog minder voorstellen dan de hutten die Jos jr. als kind in elkaar knutselde. (Jos, niks tegen jou bouwkunsten, maar om er nou in te wonen...) Een paar golfplaten is alles wat sommige mensen bezitten.

Wat het vooral ook zo shockerend maakt is het grote contrast. In de townships zelf, waar soms ineens een verdwaalde villa staat. Maar ook in het centrum van Grahamstown waar de goedbedeelde studenten de overhand hebben. Het bekende ritueel van een 'vette hap' na het stappen, is ook de Zuid-Afrikaanse studentniet vreemd. Maar wanneer er midden in de nacht 'n straatkind van een jaar of tien om eten staat te bedelen vergaat de honger je snel.

Ondanks al die ellende word ik van het vrijwilligerswerk helemaal vrolijk. Iedere maandagochtend ga ik naar een kinderopvang met ongeveer vijftig kinderen tussen de drie en vijf jaar. Ik kan geen woord met ze wisselen (ze spreken Xhosa, een Afrikaanse taal met allemaal klikklanken) maar dat is een detail.

De eerste keer droeg ik, heel naief, een pofbroek. Die wordt je gewoon van je kont getrokken, zo enthousiast als die kinderen zijn. Ook het verschil in huidskleur is fascinerend. Eenjongetje probeerde me zelfs af te likken, hij moet gedacht hebben dat ik in de poederdoos was gevallen. En ik maar denken dat ik door al die zonneschijn al behoorlijk bruin was...

Een verstandskies en een stortbui

Het dringt nog steeds niet helemaal door dat ik in Zuid-Afrika zit! Grahamstown is een echt engels stadje. Zo snel je hier weg bent zit je wel meteen in de bush van Afrika. Maar zo makkelijk kom je hier niet weg!Ik had mijnOV kaart wel thuis kunnen laten...openbaar vervoer bestaat niet!!

Misschien maar goed ook, anders zou de verleiding veel te groot zijn om, in plaats van ijverig te studeren, gewoon te gaan rondreizen! Ik volg hier nu de vakken journalistiek, geschiedenis enwereldmuziek. Vooral die laatste is leuk! Ik kan al bijna de regendans!

Het ritme van de regendans heb ik dus wel te pakken maar ik moet nog echt eventjes in het studieritme komen. Vooral het vele lezen valt niet mee! De bieb is niet de meest aantrekkelijke plaats om te gaan zitten als het buiten dertig graden is!

Toch lijkt het er wel op dat ik hier wel 'verstandiger'word. Ik ben nog geen twee weken in Grahamstown en mijn verstandskies komt door! Ik heb inmiddels het visitekaartje van de tandarts. Ziet er professioneel uit, maar dat belooft natuurlijk niks! Ik hoop dat ik het niet nodig heb!!

Gisteren had ik toch even een moment dat ik besefte dat ik niet meer op hollandse bodem rondhuppel. De olifant die ons de weg versperde droeg daar zeker aan bij. We waren eigenlijk opzoek naar neushoorns maar die olifant vond ik een goed alternatief!Onze tocht door het wildpark begon zonnig toen we om vijf uur 's middags vertrokken. Een uurtje later was het pikdonker. Vijf minuten later stortregende het.

Dat is nog eens wat anders dan dat eeuwige gemiezer in Nederland. Sta je daar in het donker. In de stortregen, ergens in de bush van Afrika. Bij iedere bliksemflits zie je de contouren van het landschap. En het gedonder lijkt wel vanuit de aarde te komen. Heel bijzonder! Voor een keer vond ik het niet erg dat ik door de regen totaal doorweekt raakte!