Ik zie slecht in het donker. Gelukkig mijn paard niet.

Pas in het donker kwamen we aan in het dorpje van onze gids, bestaande uit negen ronde hutten met daaromheen de gezamelijke veestapel en bergen. En verder niks. Te paard is de enige manier om het dorp te bereiken en dus waren wij rond twaalf uur 's middags dapper op onze vervoersmiddelen geklommen.

'Hai' is het toverwoord om een 'Lesothos' paard in beweging te krijgen. Blijkbaar hadden sommige van ons de uitspraak nog niet helemaal onder de knie, met als gevolg dat het paard geen stap verzet. Wat later dan gepland arriveerde we dus in het dorp.

Verkleumden hongerigwaren we allemaal dolgelukkig met het paraffine kookpitje om onze bonen-uit-blik mee op te warmen. Het werd vervelend toen dat stomme ding niet uit wilde. Omdat ik het briljante idee 'uitblazen' tot uitvoer wilde brengen heb ik het dorp bijna gereduceerd tot acht hutten.

De schade viel mee en dus hadden wij nog een dak boven ons hoofd toen we om half negen met z'n achten in de twee bedden kropen. Koud hadden we het in ieder geval niet! Voor de bewoners waren wij net zo'n curiositeitals zij voor ons. Ondanks alle verschillen hebben we waarschijnlijk hetzelfde gedacht:onvoorstelbaar dat dit bestaat.

Na 'n rit met uitgestrekte velden, diepe ravijnen enrivierenweer heelhuids aangekomen.Niemand van het paardgestuiterd. Maarde combinatie van een hobbelig paard en de hobbelige weg bezorgde ons toch allemaal blauwe billen!

Op naar de volgende bestemming. Niet per paard dit keer, maar per bakkie. Met zijn achten in de laadbak, de wind in ons gezicht, scheuren door de bergen, zonder dat we ook maar een keer 'hai' hoeven te roepen.