Het is onvoorstelbaar. Ik zit hier in Zuid-Afrika in een oude gevangeniscel. En het voelt 'gewoon'.

Het is gewoon dat ikals ontbijt een verse en zeer sappige ananas eet. (Overal verkrijgbaar voor 25ct per stuk.) Het is gewoon dat ik iedere ochtend, tussen half zeven en half acht, zes keer wakker wordt van de (zeer irritante) wekker van de buurman die de snooze-functie heeft ontdekt. Het is gewoon dat ik mij behoefte doe op een wc waar 'voor tien jaar aan zeik' langs ligt (Paulien's woorden). Het is gewoon dat ik bezoek krijg van vleermuizen en het is gewoon dat ik dagelijks de duivenkak van mijn bed moet verwijderen. Het is gewoon dat ik in de weekenden langs de indische oceaan struin. Het is gewoon dat ik de weg weet in een Zuid-Afrikaans stadje genaamd Grahamstown. Het is gewoon dat ik word aangesproken met 'sisi'. En het is gewoon dat (tot op heden) de zon bijna elke dag schijnt.

Je vraagt je af, hoe kunnen deze dingen in hemelsnaam gewoon worden?! En toch gebeurt het. Ik moet mezelf eventjes wakkerschudden: Halloooo! Dit is niet gewoon!

Dit weekend heb ik toch iets meegemaakt waarvan ik besefte dat het 'ongewoon' was! Samen met Nina en nog een andere studiegenote was ik opweg naar Hogsback; een klein plaatsje met een enorm sprookjesbos, hier heeft Tolkien zijn inspiratie opgedaan voor Lord of theRings.Tijdens de busrit raakte ik aan de praatmet een Afrikaan van middelbare leeftijd. Ik vertelde dat ons, na deze busrit, nog een hele tocht per mini-bus-taxi te wachten stond. (Geen vaste rijschema's, gewoon roepen waar je heen moet, in de hoop dat er een busje zin heeft om die kant op te rijden.)

Deze mededeling maakte de man nogal ongerust. Om bij de mini-bussen te komen stond ons, na aankomst in King Williamstown,een behoorlijke wandeling te wachtendoor de Afrikaanse versie van de Nederlandse 'probleemwijken'. Probleem probleem. Maar na wat telefoontjes had hij het geregeld: zijn broer zou ons erheen brengen! (Dat we niet met een kidnapper van doen hadden was duidelijk, soms is het handigals je Afrikaans kunt verstaan.) Wouw!

Eenmaal bij het 'mini-bus-station' aangekomenbesloot 'de broer' echter ons niet uit de auto te laten. (Ook dit station was gelegen op een plaats die je als probleemwijk zou kunnen bestempelen.) Onder het mom van: 'Ik wil morgen niet in de krant lezen dat er drie meisjes zijn vermoord in King Williamstown' bracht de man ons helemaal naar de plaats van bestemming. En dat is niet zoals in Nederland, hoogstens een kwartiertje rijden, maar 'gewoon' meer dan honderd kilometer! Wouw, wouw!

Toen hij ons daar wel uit zijn 'bakkie' liet,bleek ook nog dat hij er absoluut niks voor wilde hebben. 'Ik ben blij dat ik jullie heb kunnen helpen.' Wouw, wouw, wouw!

Toch ongelooflijk dat er zulke mensen bestaan!