Van lotus naar jasmijn, van tropisch naar heet, van uitlaatdamp naar rioollucht en van mango naar druif. Ik ben in Tunesie. Sfax om precies te zijn, een industriestadje aan de oostkust van Tunesie. We zijn gestald in een soort jongerencentrum. Allemaal tweepersoonskamers en beneden een gezamelijke eetzaal, compleet met pingpong en biljart. Om het gebouw een hek dat na 1u ’s nachts netjes op slot gaat. En dan maar hopen dat er ’s ochtends iemand zijn bed uit komt om dat hek weer open te maken (meestal niet voor ’n uur of tien).

Ondanks deze opsluiting heb ik het gevoel dat ik weer vrij kan bewegen. En ondanks mijn verstopte neus heb ik het gevoel dat ik weer kan ademhalen. Cairo is zo propvol, en hectisch dat de stad echt op je schouders drukt. ‘Cairo never sleeps’, maar Sfax doet dat zeker wel. Het is stilletjes op straat: geen toeterende auto’s en vooral: geen fluitende mannen. Al een week lang heeft niemand me gevraagd hoe het met me gaat of me toegefluisterd dat ik een knap meisje ben. (Het is een omschakeling, maar de echte cultureshock verwacht ik bij terugkomst in Nederland. Wanneer ik over straat loop en geen man me meer vraagt of ik alsjeblieft met hem wil trouwen!)

De stilte op straat heeft ook te maken met de ramadan die deze week is begonnen. Niet eten niet drinken tot de zon onder gaat. Ik heb een fanatieke poging ondernomen, maar toen het bij mij om vier uur ’s middags al donker begon te worden heb ik besloten toch maar ’n slokje water te nemen. Met zwarte vlekken voor mijn ogen kan ik niet denken.

En denken hebben we de afgelopen dagen veel gedaan. Samen met Tunesische studenten (die wél netjes aan ramadan doen, respect!) hebben we workshops gevolgd over de revolutie. Waarom heeft die plaatsgevonden, hoe is de situatie nu en wat zijn de benodigdheden voor een democratie. Met kennis over de revolutie gaan we filmpjes maken en artikelen schrijven voor een website. Althans, dat is de bedoeling. De website zelf bestaat nog niet. Maar na de revolutie heeft iedereen weer hoop, dus ik ook!