De Egyptische keuken is niet echt om over naar huis te schrijven: fatir (soort pannekoek), falafel (gefrituurde kikkererwt), fool (bruine bonen puree op brood), maar bovenal fastfood! Een gefrituurde hap als ontbijt is geen uitzondering. En bij gebrek aan bruine boterhammen met kaas bestaat de lunch regelmatig uit chips en koekjes. En groenten heb ik bij het diner nog nooit gezien.

Het eten weerspiegelt Cairo, een stad van blik en beton waarin het groen ver te zoeken is. Ook wat er via de luchtwegen binnenkomt is dus niet het meest frisse dat bestaat. Of het door vitaminegebrek komt weet ik niet, maar ik geloof zelfs dat er zwarte rook uit mijn neusgaten kringelt.

Dit voornamelijk met dank aan het verkeer. Tussen alle grijze flatgebouwen slingert een eindeloze stoet blik. Werkelijk iedereen in Cairo (twintig miljoen mensen) heeft een eigen auto of op z'n minst een scooter. Voor mij wacht er gelukkig een taxi.

Dagelijks een avontuur. Een snelheidslimiet bestaat niet en waar mogelijk wordt geprobeerd op z'n minst 160 km/u te halen. Maar meestal staat het verkeer tussen al dat beton muurvast. Zelfs middernacht staan er lange files. Mocht dit niet het geval zijn, dan probeert de taxichauffeur de rit op een andere manier memorabel te maken.

Plaspauze? Parkeren op de snelweg. Afslag gemist? In de achteruit en terug over de snelweg. En voor óf achteruit, er wordt geslingerd. Want als de strepen op de weg al zichtbaar zijn, ziet een taxichauffeur ze alsnog niet, verblindt door de rook van zijn eigen sigaret. Spookrijden op de snelweg is voor de gemiddelde coureur uit Cairo geen uitdaging. Want als zelfs fietsers dit doen, moet een roestige bolide toch ook tegen het langsrazende verkeer in te sturen zijn.

Aan het eind van de rit eist meneer chauffeur doodleuk dat je de driedubbele ritprijs betaalt. Niet zeuren. Voor een ritje in de achtbaan betaal je dit tenslotte ook.