Een bezoekje aan de piramides, een uitje naar Sharm el Sheik. Super gezellig allemaal en met hulp van Egyptische studenten ook prima te organiseren. Maar ik zit hier uiteindelijk toch voor een stage. Gelukkig ben ik niet de enige die aan de slag moet. We, de 16 studenten uit 11 verschillende landen, zijn inmiddels begonnen met het geven van workshops aan jongeren tussen de 13 en 22 jaar. Thema's van de workshops is ‘young leadership', communicatie en teamwork staan centraal.

De eerste workshopdag neem ik het deel ‘time-management' voor mijn rekening: 'The reason many of us feel stressed in our daily lives is that we have too much to do in a short period of time.' Vervolgens vertel ik met een stalen gezicht een verhaal over time-management waar ikzelf waarschijnlijk nog wel het meest van kan leren. Het concept tijd is voor de meeste egyptenaren toch compleet anders. Waarom je tijd managen als het niet uit maakt of je het nu doet, of volgende week, of gewoon niet?!

Toch knikken alle toehoorders gedwee. Terwijl ik m'n verhaal doe, klinken op de achtergrond geweerschoten. Ze knallen door de presentatie maar niemand stoort zich eraan. Want ook al zijn de schoten gericht, ze verwonden niemand. We bevinden ons namelijk op de ‘shooting club' een sportpark waar welgestelde inwoners van Cairo komen om vrienden te ontmoeten, te sporten en te schieten.

Op het Tahrirplein waren deze knallen gelukkig niet te horen de afgelopen dagen. Er wordt wel geprotesteerd maar ook streng gecontroleerd. Het plein is afgezet, wie erop wil moet zich identificeren en een eventuele tas ondersteboven keren. Eenmaal op het plein heerst er een licht scoutingkamp gevoel: de tenten zijn opgezet dus het is tijd voor de liedjes. De inhoud van de liedjes is echter duidelijk anders dan die van de gemiddelde scoutingclub en daarmee ook de sfeer. Er hangt een moeilijk te omschrijven spanning die één ding duidelijk maakt: deze mensen zitten hier niet gewoon voor hun plezier.